Durf jij echt ruimte in te nemen?

Heel veel mensen hebben er eigenlijk last van: het idee hebben dat je soms wat 'teveel' bent, dat anderen niet op jouw mening zitten te wachten, dat anderen misschien teleurgesteld zijn in hoe jij dingen aanpakt, enzovoort. En weinig dingen werken zo belemmerend als dat, het idee dat je beter niet al te zichtbaar kunt zijn. Dat je beter niet al teveel ruimte kunt innemen.

Ruimte en omvang

Als dikkere mensen kunnen we dit soms letterlijk zo zien: we hebben het gevoel dat onze omvang eigenlijk kleiner of minder moet zijn, en we op die manier dan letterlijk minder ruimte innemen. Maar ook clienten die bij mij komen terwijl omvang niet perse een issue van ze is, komen vaak tot het inzicht dat de angsten die ze ervaren, en de onzekerheid die ze bij zichzelf opmerken, een gevolg is van die gedachte 'ik mag niet zoveel ruimte innemen'.

Belemmeringen

Ik vind dit een heel herkenbare gedachte: ik heb ook ooit het idee ontwikkeld dat ik soms wat 'veel' ben, zowel letterlijk als figuurlijk. Als kind kan dit idee ook al snel post vatten, we leven in een wereld waarin het gewaardeerd wordt als we in het gareel lopen en gewoon doen wat de bedoeling is. Veel kinderen horen uitspraken als 'doe maar normaal', zonder dat daarbij ook helder wordt wat 'normaal' dan precies zou zijn.

Ik kom met clienten dan ook regelmatig uit op 'het mogen innemen van ruimte', en dit zijn vaak mooie gesprekken. We bespreken dan in hoeverre die gedachte eigenlijk klopt, dat er te weinig ruimte voor je zou zijn. Van wie mag je die ruimte eigenlijk niet innemen? En wat kost het je eigenlijk, om daarnaar te leven? Wat zou er gebeuren als je deze ruimte wel voor jezelf zou claimen? Hoe zou jij je dan voelen?

Leefregels

Als ik even voor mezelf antwoord, dan kwam ik toen ik met deze vragen in de weer ging erop uit dat oude, niet eens echt expliciet uitgesproken leefregels, ervoor zorgden dat ik inderdaad weinig ruimte innam. Het was inmiddels zo gegroeid dat dit niet echt te maken had met wat iemand anders ervan vond: ik weerhield mezelf ervan om echt te laten zien wie ik was, omdat ik bang was voor afwijzing. Maar dat kostte me vrijheid en openheid. En lol en vrolijkheid. En ik merkte toen ik wel van me liet horen, en me wel durfde te laten zien, ik die vrijheid echt kon ervaren. Andere mensen gunden me best meer ruimte, en waardeerden vaak wel mijn inzichten en aanwezigheid. En dat zorgde weer voor opluchting en een lichtheid die niets met gewicht te maken heeft. Het heeft zelfs tot kleine dingetjes geleid als kleurrijkere kleding, wat heel onbelangrijk lijkt, maar toch ook veelzeggend kan zijn.

En zo werkt dat ook voor mijn clienten: die merken ook dat als zij zich laten zien zoals ze zijn, in al hun uniekheid en echtheid, dat die ruimte er wel voor ze is. En dat ze die mogen claimen.

En jij? Mag jij al alle ruimte innemen die jij nodig hebt om jouw beste en leukste leven te leiden? Of laat jij je ergens door weerhouden? Neem vooral contact met me op op eens over dit onderwerp door te praten!