Acceptatie en ontkenning

Als ik het met mijn cliënten heb over acceptatie van hun lichaam zoals het is, stuit dit vaak op spanning en weerstand. Uitspraken als ‘Ja, maar als ik mijn lichaam accepteer dan geef ik het dus eigenlijk op’, ‘Ok, maar dan eet ik alleen maar door en zorg ik helemaal niet meer voor mezelf’, ‘Hoe kan ik mezelf accepteren als ik mezelf helemaal niet leuk vind?’ hoor ik dan vaak. En dat snap ik heel goed: ik dacht precies hetzelfde toen ik in aanraking kwam met de mogelijkheid van intuïtief eten en zelfacceptatie.

Ontkenning werkt belemmerend

Maar waar we eigenlijk mee bezig zijn als we nog volop in onze dieetmentaliteit zitten, is ontkenning. We gaan stug door met iets waarvan we eigenlijk diep van binnen wel weten dat het niet werkt, namelijk lijnen en streng zijn voor onszelf, omdat we bang zijn om de controle te verliezen. Dat hele gevoel van controle? Dat was sowieso een illusie. Maar het werkt nu eenmaal psychologisch zo dat we eerder kiezen voor iets dat we kennen, dan voor iets nieuws en spannends.

Acceptatie

Acceptatie is dus iets spannends voor ons. Het kan dan goed zijn om je te beseffen dat acceptatie niks te maken heeft met ‘jezelf leuk vinden’, ‘het opgeven’, of ‘niet meer voor jezelf zorgen’. Het gaat over het observeren van onze ervaring juist zonder een beoordeling. En dan niet in de toekomst, maar in het hier en nu. Wat we wel weten is dat nooit iets hetzelfde blijft, of dat we de toekomst kunnen voorspellen. Accepteren wat er nu gebeurt zorgt ervoor dat we vooruit kunnen vanuit die basis van acceptatie, ontkenning zorgt ervoor dat we op dezelfde plek blijven en in hetzelfde kringetje blijven ronddraaien.

Acceptatie is meedrijven

Een mooie metafoor komt uit het boek ‘the Diet-free revolution’. Stel je voor dat je in een snelstromende rivier valt. Je beseft je dat je in gevaar bent en doet wat eerder voor je gevoel gewerkt heeft: je gaat zwemmen naar de plek waar je erin viel. Maar dat is tegen de stroom in, dus je raakt al snel uitgeput. Dan bedenk je dat er niets anders opzit dan je laten meedrijven met de stroom. Net zolang tot je langs een ondieper stuk komt en je naar de kant kunt waden.

Dat zwemmen is eigenlijk ontkenning. Je weet dat het niet werkt, maar het is wat we hebben geleerd te doen. Dus dat doe je. Terwijl acceptatie beter voor je werkt: kijken waar de stroom je brengt geeft je tijd en ruimte om na te denken wat je nu echt wilt en wat je nu echt belangrijk vindt.

Ontkenning en acceptatie

Hierbij nog wat voorbeelden:

Ontkenning: ‘het is niet ok om zoveel te wegen. Dat is slecht voor mijn gezondheid’

Acceptatie: ‘dit is mijn huidige gewicht, ik heb geen idee hoe het zich verder zal ontwikkelen. Hoe kan ik voor mijn gezondheid zorgen op een zo goed mogelijke manier?’

Ontkenning: ‘als ik maar eenmaal ben afgevallen, dan ben ik pas echt gelukkig’

Acceptatie: ‘afvallen heeft eerder niet voor me gewerkt. Wat zijn eigenlijk de doelen die ik echt graag zou willen bereiken en hoe kom ik daar’?

Acceptatie kan onvermoede dingen met zich meebrengen. Clienten ervaren een gevoel van vrijheid en openheid, als ze een poosje hebben geprobeerd zich accepterender op te stellen ten opzichte van zichzelf. Waag jij ook deze stap? Ik help je hier graag bij!